Að ganga á staðnum....

Ferðalag hefst á einu skrefi.  Til þess að komast á leiðarenda þarf að færa hinn fótinn líka, annars stendur maður í sömu sporum, á upphafsreit. Það var ekki meiningin. Síðustu vikur hef ég  reynt að sannfæra sjálfa mig  um að ég þurfi að finna tíma til að fara í ræktina. Það hefur ekki skilað mér einni einustu ferð þangað. Þvert á móti, að vísu labba ég í og úr strætó, flesta virka daga en það er ekki nóg. Í dag tók ég ákvörðun, ég ætla að hætta þessu rugli og drífa mig út að skokka. Byrja á morgun, ekki spurning. Það er minna mál að reima á sig hlaupaskó og fara í galla þegar heim er komið en pakka niður í tösku að kvöldi og drattast í ræktina eldsnemma eins og ég var vön.  Auk þess þykir mér gaman að  skokka.

Hreyfingin á að verða umbun. Næstu vikur þarf ég á öllu mínu að halda og þvi verður gott að fara út að skokka eftir stífar  lestrartarnir, ritgerðarskrif eða krefjandi vinnudag og hugsa. Ég er ágæt í því. Vonandi verður veðrið og færðin með mér í vetur, ekki veitir af. Er í sömu sporum, svolítið eins og standa við sama ljósastaurinn og óska þess að hann hreyfi sig, sem er ekki aðferðin sem ég ætla að nota, trúið mér. Allt annað gengur að óskum.

Það verður gott að komast úr sporunum og halda áfram, styttist í fyrsta áningarstað.